Poczuła delikatną dłoń Aleksandry na swojej prawej piersi. Nie otwierając oczu, poddawała się tej pieszczocie. Dłoń błądziła po całej piersi, delikatnie ją gładząc. W końcu palec Oli odnalazł sutek i zaczął go drażnić, ten natychmiast zareagował na pieszczotę, twardniejąc. Aleksandra złapała sutek i ścisnęła. Anna jęknęła i wypięła pierś do przodu, prosząc o więcej.
Aleksandra przysiadła na ławce i z wymiętolonej paczki wytrząsnęła papierosa. Dzień się kończył i choć jeszcze całkiem się nie ściemniło, na poszarzałym niebie zaczęły pojawiać się pierwsze błyszczące punkciki. Zaciągnęła się dymem i zapatrzyła w dal. Ciepłe powietrze dotknęło nagiej skóry jej ramion. Zadrżała.
Anka postawiła przed Aleksandrą talerz z parującą zupą, po czym wyciągnęła rękę i pogłaskała dziewczynę po policzku. Ta przytrzymała dłużej jej dłoń, muskając ustami jej wnętrze. Uśmiechnęła się ciepło.
– Dziękuję – powiedziała Olka, puściła dłoń Anki i zaczęła jeść domowy krupnik, mrucząc z zadowolenia. – Mmm…, ale dobry.
„Powietrze ma chemiczny smak,
Leczę strach oddechem z twoich ust.
Zaciągam się kolejny raz
I trzymam tak w płucach zapach twój.
I boję się każdego dnia,
Że pęknie nam pod nogami lód
I co po drodze czeka nas
Nie chcę myśleć już.(…)
Zastał Annę leżącą pod szarym kocem na kanapie w dużym pokoju. Czytała. Na stoliku obok stał kieliszek z czerwonym winem. Podniosła wzrok i spojrzała na bukiet kwiatów, który trzymał w ręku. Kupił po drodze od ulicznej handlarki.
Nie rozebrał jej. Miała na sobie czarne legginsy, biały T-shirt i czarną marynarkę. Zdjął tylko tę marynarkę i odwiesił na krzesło. Posadził ją na łóżku i klęknął, by zdjąć jej czarne szpilki. Pozwoliła mu na to, choć zupełnie się nie znali. Niemal słyszał, jak bije jej serce. Ale nie mówiła nic, poddawała się jego dłoniom, gdy kładł ją na łóżku i badał przez materiał jej szczupłe ciało. Jej źrenice zlały się zupełnie z prawie czarnymi tęczówkami. Oddychała głęboko, poddając się jego palcom. Nie były natarczywe. Błądziły po szyi, zahaczały o uszy, drapały kark dziewczyny, by zjechać na ramiona, zatrzymać się tam i za chwilę przesunąć na piersi.
Ścisnęło ją w żołądku. Patrzyła, jak Anna stoi przed lustrem i czesze swoje długie blond włosy. Aleksandra uwielbiała nawijać je na dłoń i lekko ciągnąć. Anna w tym momencie zawsze otwierała usta i delikatnie jęczała, przymykając brązowe oczy. Były tylko trochę jaśniejsze od oczu Aleksandry, które zdawały się niemal czarne. Teraz w wyobraźni zobaczyła inne oczy, niebieskie, które działały na nią hipnotyzująco. Wiedziała, że spotka się z właścicielem tych oczu, i to jeszcze tego samego wieczora. Stąd to nieprzyjemne uczucie w żołądku. Chciała być w porządku wobec Anny. A z drugiej strony ta miała męża i od początku znajomości mówiła, że go nie zostawi.
Siedzieli w „Kameralnej”. Adam polał Krzyśkowi (i sobie) kolejny kieliszek zmrożonej Finlandii. Zamówili tatara i śledzia, które kelnerka właśnie im przyniosła i postawiła na stole. Miała na oko dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat, krótkie, czarne włosy i zniewalający uśmiech.
Gdy Anna weszła do mieszkania, była trzecia nad ranem. Zapaliła światło w przedpokoju, zdjęła granatowy płaszcz i powiesiła go w białej szafie. Schyliła się, by zdjąć szpilki.
– Nie zdejmuj ich. – Zatrzymał ją głos Adama. Wyprostowała się i spojrzała na męża. Lubiła go tak nazywać, choć formalnie nie byli małżeństwem.
Adam leżał na łóżku i patrzył, jak jego kobieta zakłada czarne, samonośne pończochy. Dokładnie tak ją nazywał, gdy o niej mówił lub myślał: „moja kobieta”. Byli ze sobą siedemnaście lat, nigdy jednak nie wzięli ślubu. Jasne włosy opadały na smukłe ramiona. Anna podniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego delikatnie. Puścił do niej oczko.
